Był w ciągłym amoku, jego stan pogarszał się każdego dnia roku. Rodzina była w szoku, że tak się marnuje, że sam sobie chciał ufundować takie coś i życie sobie truje. Wybrał wciąganie narkotyków, wcześniej nie miał żadnych złych nawyków. Ale zwyciężyła w nim chęć kolegom zaimponowania, wbrew temu co mówili chciał pokazać, że on jak oni nadaje się do brania. Już poczuł sam to co mu usiłowali mówić, teraz wiedział, że sobie z niego nie chcieli kpić, tylko dla jego dobra próbowali mu to z głowy wybić. Uświadomił sobie, że nie wytrzyma bez brania świństwa tego, uświadomił sobie ile narobił bliskim złego. Ale miał w sobie za mało silnej woli, myślał, że nic mu tego przerwać nie pozwoli. Z dnia na dzień coraz gorzej wyglądał, nie chciał już sam patrzeć na siebie więc w lustro dużo rzadziej spoglądał. Nie mógł spać, coraz ciężej było mu coś zrobić i z łóżka wstać. Wiedział, że jego dni są już policzone, życie do końca spaczone. Przyszedł do niego ten od którego brał towar, wciągnął kolejną kreskę popijając browar. Tak się właśnie jego życie skończyło – przedawkowanie – tak na akcie zgonu napisane było.