Jedni szybko wszystko zapominają, kolejni wszystko w sobie głęboko trzymają. Jednemu życie cały czas dobrze się układa, kolejny poraz kolejny na kolana upada. Jeden żal próbuje z siebie wyrzucić, inny z kolei woli go w sobie dusić. Jeden wszystkich oszukuje, za to kolejnego który jest szczery każdy okłamuje. Jeden woli uciec bez słowa wyjaśnienia, i nigdy się to nie zmienia. Drugi otwarcie przyzna, że postąpił źle, wszystko naprawić chce.
Przyjdź do mnie późnym wieczorem jak będziesz miała pewność, że jestem w głębokim śnie. W ten chłodny wieczór otocz swoimi ramionami mnie. Dziękuję za to co mi przez te wszystkie lata ofiarowałaś, w trudnych chwilach zawsze siły dodawałaś. Bo przyjaźń jest o wiele większa od miłości, szczera i obustronna pokona każde granice złości. Przyjaźń kolorami się nie mieni, nie znajdziesz w niej ani błękitu, ani czerwieni. Jak we wszystkim trzeba wyznaczyć odpowiednie granice, o ile już je przesunąłem nie zliczę…
Jak masz coś do powiedzenia to mów to wprost, nawet jeśli miałby nastąpić nerwów wzrost. Prawda może i boli, ale tylko przez chwilę, po co się zagłębiać w kłamstwa mile?! W końcu sam się w tym natłoku kłamstw zagubisz, nie wierzę, że takie rzeczy lubisz. Mów do kogoś a nie za plecami, przestań żyć złudzeniami. Traktuj wszystkich jak sam tego oczekujesz, powoli sam siebie też już oszukujesz. Naucz się odróżniać rzeczywistość od iluzji, powiedz wprost ile jest aluzji.
Nie zapomnij o tych co Cię wyciągneli z szarości.
Nie zapomnij o tyci co Ci dali wiele serca swojego i miłości.
Nie zapomnij o tych co intencje mają szczere.
Zapomnij o tych co w oczy słodzą, a za plecami puszczają pełną kłamstwa bajere.
Nie zapomnij o tych którzy są przy Tobie nie tylko dla kwitu.
Nie zapomnij o tych którzy nie przeliczają wszystkiego na złoto i całkiem zbędnego profitu.
Nie zapomnij o tych którzy wylali z Tobą wiele łez.
Nie zapomnij o tych którzy nie odeszli, gdy przyszedł bólu kres.
Nie zapomnij o tych którzy by za Tobą skoczyli w ogień i stanęli w obronę.
Nie zapomnij o nich, bo to oni zasługują na koronę.
Nie zapomnij o tych którzy nie uciekają jak tchórze.
Nie zapomnij, bo w dzisiejszych czasach to prawdopodobieństwo duże.
Nie zapomnij o tych co przez tyle lat nie stracili honoru.
Nie zapomnij, bo sam dobrze pamiętasz te scenariusze jak z horroru.
Każdy ma swoje granice cierpliwości, od czasu do czasu trzeba dać ujście całej złości. Wybuch słów, lawina, i nie ważne jest w tej chwili czyja to była wina. Niektórych wykrzyczanych słów potem żałujesz, lecz tylko w tym momencie wyrzucasz z siebie to co naprawdę czujesz. Mówisz takie rzeczy na które normalnie by zabrakło odwagi, nikt nie jest w stanie do końca zachować powagi. Powagi swoich czynów, zapewne też tak masz, że wstydzisz się niektórych swoich wyczynów. Ciężkie słowa lecą niczym kule z automatu, chociaż nie odmówił bym mu pomocy jak bratu. Te kule zostawią ślad, ale nie na ciele, czasem opieprzyć porządnie muszą umieć i przyjaciele. Może te słowa niczego nie zabiją, nie zakończy się klęską niczyją. Granica rozsądku nie jest w stanie tego zatrzymać, nic nie jest w stanie mnie powstrzymać. Błagam, złap mnie i nie pozwól odejść, nie bój się do mnie podejść. Zrób ten pierwszy krok byśmy odeszli od tej przepaści, może właśnie to naszą dalszą drogę rozjaśni..