Chciałem mieć troche lepiej, czy to jest zabronione? Dostałem swe życie, lecz bardzo okrojone. Marzyłem o życiu gdzie bym mógł być szczęśliwy, a Ty dolewasz do ognia tylko oliwy. Co mi zostało, mam niby dwa wyjścia, jedno to tkwić w tym wszystkim, a drugim to skrócić namiastke życia. Czy ktoś choć czasem o mnie coś powie, jak tylko o śmierci mojej sie dowie, może choć zdanie ktoś jakieś spleci, nadzieją jest, że to moje dzieci.
Wiersz gościnny: Maciej Przybyś.
Zapatrzony w Ciebie jak w idealny okaz obrazu, chociaż przy tych chwilach jest niewidzialna granica dotyku zakazu. Bo nie jesteśmy parą, a jednak tak blisko siebie, chociaż powinno to zostać zakończone, bo nie odnajdę cząstek Ciebie które są zagubione. Teraz możesz zostać tylko moim skrytym marzeniem, a wspólne chwile zostaną wspaniałym wspomnieniem. Jednak tęsknota i smutek długo na mojej twarzy zostaną, nie wiem sam czy to wszystko jest dobrą stroną obraną.
Teraz obojętność pozostaje, na skraju drogi z dwoma różnymi kierunkami staje.
Coraz dziwniejszy jest ten czas w otaczającej codzienności, chwilami aż dostaje się odruchów mdłości. Wszystko z dnia na dzień bardziej cuchnie stechlizną, z wielu wspomnień zostało się z niezagojoną blizną. Wracają w nocy rozmazane obrazy niemiłych zdarzeń, w dzień zaś wracam w obłoki coraz to nowszych marzeń. Czy da się posprzątać sterte tego bałaganu?! Czy nie może iść choć raz według planu?! Czy da się te kolory szarości zamalować swieżymi barwami, idąc dalej zgodnie ze swoimi zasadami?! Czy zmienimy rzeczywistość jaką jesteśmy otoczeni, czy cokolwiek w najbliższym czasie się zmieni?!
Choć nie jestem idealny, choć mój stan często bywa niemoralny.
Wiem, że popełniam ciągle głupoty, wiem, że nie masz już nieraz na nic ochoty. Wysłuchiwać cały czas moje przeprosiny, chce stworzyć z Tobą miano normalnej rodziny. Zrobię wszystko, by się zjednać, by się ponownie pojednać. Postaram się już nie popełnić żadnego błędu, zważając na chwile nadmiernego popędu. Błyskawicznie przejdę do działania, i poprawie swoje niedoskonałości bez wahania.
Wiersz Gościnny: Danuta Olszewska.
Gdy wraz ze świtem, Słoneczko budzi mnie.
Twój czar znów znika, bo wtedy budzę się.
I wznoszę modły, do Boga modlę się.
By noc znów przyszła, bo wtedy czuję Cię.
Czuję Twe myśli, jak słodko pieszczą mnie.
Chce znów zapłonąć!
I nigdy nie bać się, że znowu znikniesz…
Gdy słońce zbudzi mnie.