Wiersz gościnny: Magda Z.
Patrzę na ten świat jako mały człowiek, wielę mogę znieść niech każdy się o tym dowie. Wielokrotnie upadam podnosząc się z trudem, ale zawsze staram się jak mogę, by dostać pokutę. Za swoje błedy i grzechy jakie popełniam czasami żałuje, że kręci się ziemia. Czas mógłby w miejscu chwilami stanąć i zatrzymać te chwile w których mogę utonąć. Spoglądając na życie innych i ich sukcesy, myślę sobie – zrobię im na złość dla hecy. Będę kimś kogo oni nie zaakceptują, zobaczę wtedy kim dla innych jestem i jak oni pokutują. Patrzę dalej na ten świat ogromny, nie widzę niczego chociaż czasem odsłania się człowiek. Pokazuje swoje drugie ja, tą złą stronę która drzemie w każdym z nas. Czy czasami tęsknimy za czym co jest złe… Zerkam na zegarek, sekundnik wciąż gna. Minuta pogania minute, czas nieubłaganie płynie, proszę zatrzymaj się chociaż na chwilę. Niech przyjrzę się dokładnie co będzie za 8 milę, wiem, że wymieniam tu tytuł filmu, ale nic nie przychodzi mi do głowy myśląc o tym życiu. Kiedyś będę chciała wszystko zmienić. Wszystko naprawić chciałabym, ale dlaczego to wszystko jest tak ulotne jak dym? Chwile za krótkie, nie dają radości, dobrze, że chociaż człowiek nie ma terminu przydatności. Po prostu umiera i rodzi się na nowo, może to głupie, ale wierzę w Boże słowo. Człowiek popiołem stanie się, chwile przeminą, lecz każdy zostanie zapamiętany ze swoją najczęstszą miną. Więc pamiętaj człowieku, jak żyjesz wśród ludzi, nie bądź dobry dla innych nawet jeśli nadaremno się łudzisz. Że zostanie po Tobie dobry ślad, prędzej czy później zostaną po Tobie i tak miliony wad.
Po śmierci,
Tagi: cierpienie, śmierć, wiara, wiersze rymowane