Smutna w kącie siedziała, swój płacz muzyką zagłuszyć próbowała. Niedawno jeszcze na Jej twarzy gościł uśmiech uroczy, teraz łzy zaszkiły Jej piękne oczy. Znaki Jej życia już tylko łzy dają, najbardziej cierpią serca, które najwięcej miłości z siebie dają. Patrząc oczami przed siebie nic nie widziała, tak bardzo się tego bała, że znów zobaczy tych co kochała. A zapomnieć o tym nie da rady, nie pomogą w tym żadne życzliwe porady.
Ostatni raz w moim kierunku patrzysz smutnymi oczami, dawno minęło to co było między nami. Nie wiem czemu tak się dzieje, przecież mieliśmy na lepsze jutro nadzieję. Chociaż dla siebie wszystkim byliśmy, coś po tej krętej drodze przeoczyliśmy. Z moich oczu kapią łzy, nadzieja się tli, że powrócą jeszcze te szczęśliwe dni. Nie mam już możliwości dotknięcia Cię, chociaż serce cały czas podpowiada, że być z Tobą chce. Stoimy tak gdzieś daleko od siebie skamieniali, czemu tą tak ważną szansę nam odebrali. Ciągle myślę czego w tym wszystkim brakowało, co to wszystko poprzekreślało. Bez żadnych słów się pożegnaliśmy, ten żar który był w nas nieświadomie zgasiliśmy. Jednak ja nadal patrzę w Twoją stronę, zawzięcie biegnąc aż Cię dogonię.
Był sobie chłopak, i pewna dziewczyna,
Każdego dnia zwalana wina,
O byle co, wyłącznie awantura,
Nie wiem jak dla innych, ale to zwykła psychiczna tortura,
Obwiniać nawzajem, nie patrząc na siebie,
Zrujnowana psycha, jak bycie na glebie,
Ciężko się podnieść, bo znów się upadnie,
Niewiadomo kiedy, niech pretekst w głowę wpadnie,
Trudno wyperswadować, okazać swe racje,
Nie patrzeć na własne wady, robić insynuacje,
Uderzyć w twarz, kobieta tak może,
Facet to zniesie, nic w tym nie pomoże,
Kreowana zasada, nie podnieść na kobiete ręki,
W myślach jest jedno – Chłopaku nie pęknij,
Zniesiesz to wszystko – To właśnie miłość,
Chociaż czasem się wali – Nieważna wnikliwość,
Nieważne jaki tego jest właściwie powód,
Nieważne jest to, czy ma na to dowód,
To już część życia, w tym przyzwyczajenie,
Nie przyjdzie do głowy tego zmienienie,
Nie wejdzie na myśl, by wreszcie ogarnąć,
Tylko się pokłócić, trzasnąć drzwiami focha walnąć,
W dłoni butelka, jedyne szczęście,
Zapomnieć na chwile, odejść od tego najprędzej.
Te jedno przejście jest zablokowane,
By z tego wyjść, to jest dramatem,
To jak labiryny, gubisz się właśnie,
Wiesz tak będzie, bo ta miłość nie zgaśnie,
Wiesz już to, że dla Niej jesteś w stanie zrobić wszystko,
Że nieważne jak będzie, byle by była blisko,
Chociaż czasem się czujesz jak w zwyczajnych zgliszczach,
Zero radości, jest tylko blizna,
Blizna krwawiąca, wiesz, że się nie goi,
Wiesz nic nie zrobisz, nie wiesz jak masz się bronić,
Uciec na chwile, by ponownie wrócić,
Wrócić do bólu, znów emocje rozbudzić,
Pokazać to jak bardzo zależy,
Następnie wytykać błędy, to w naturze Twej leży,
Monotonna codzienność, praca, kłótnie, alkohol i narko,
By niby się kochacie, a patrzycie na siebie z pogardą,
Wwalając się w kryzys, dając upadkom,
Własna wola, własne przekonanie,
Własna droga, błędów popełnianie,
Niewiadomo kiedy się zaczęło,
Już niewiadomo ile czasu minęło,
Niewiadomo, kiedy właściwie się skończy,
Jedno jest pewne, śmierć Was nie rozłączy..
Był kiedyś chłopak, zakochany w dziewczynie, co dzień obiecywał, że za Nią to nawet zginie. Że dla Niej wszystko, ślub był w planie, byli razem na dobre i złe, cokolwiek się stanie. Kochali się i żyli dla siebie, przed snem mówili słowa „nawet śmierć tej miłości nie pogrzebie”. To dla nich był już w sumie rytuał, chłopak z radości szalał, gdy wśród blasku gwiazd się z Nią przytulał. Można rzecz, że to był związek idealny prawie, wszystko nagle się zmieniło po pewnej sprawie. Chłopak jeden dzień nie miał czasu dla Niej, poszła z Kumpelą w balet zaszaleć. Za dużo piwa, żeby się rozluźnić trochę fety, w głowie się zakręciło, więc poszła do toalety. Za Nią poszedł jeden pewien koleżka, pogadali trochę, wyszło, że niedaleko Niej mieszka. Ona nie myśląc zaczęła z Nim robić bardziej odważne czyny, nie mając w tej chwili sumienia odrobiny. Dziewczyna się nie krępowała i dalej poleciało, w klubie, w toalecie, tam właśnie to się stało. Następnego dnia przyszły wyrzuty sumienia, poszła do chłopaka i powiedziała to co miała do przekazania, w Nim nastały pewne myśli i przeszedł do ich planowania. Po wszystkim się rozpłakał i wyszedł z mieszkania, na pobliski most, tam właśnie miało dojść do obietnicy spełniania. Nie wahał się przez chwilę, szybko skoczył w dół, dziewczyna podcięła sobie żyły, bo niszczył Ją ten ból.
Gdy życie smutne daje tylko westchnienia, nie możesz nic zrobić, by dogonić swoje marzenia. Wszystkie zapasy sił są już wyczerpane, czekasz, aż lepsze chwile będą Ci dane. Chciałbyś usiąść w ciszy na odludziu ukryty w swoim cieniu, dać się zaspokoić do syta pragnieniu. Już wiesz, że większość słów jest pustymi sloganami mówionymi po to, by chociaż przez chwilę było lepiej między nami. Każdy wie, że nie da się uleczyć serca krwawiącego, nic nas nie powstrzyma od przekręcania faktów na korzyść swojego.