Nie tęsknie już za Twoimi słowami, wszystko było zbędnymi złudzeniami. Żadne wspomnienie już słodkich dreszczy nie wywołuje, teraz tylko żałuje, że wszystkiego słuchałem, że cienia fałszu w oczach nie ujrzałem. Rzucając za każdym razem same banały, które mnie w Twoje ramiona porywały, pobudzając wszystkie zmysły, nie mów już do mnie, wszystkie marzenia prysły.
Była młodą osobą, zawsze podążała swoją drogą. Cały świat zwojować chciała, by tylko to czego chce miała. Mama Jej ciągle powtarzała, że źle postępuje, ale Ona Jej słowami wcale się nie przejmuje. Później nawet nie pamiętała czy to się stało z Jej własnej inicjatywy, czy to On był zbyt natarczywy. Opanował Ją dyskoteki szał, On się tak pięknie do Niej uśmiechał. Przesadziła z ilością wypitego trunku, teraz to tylko rozmyślenia, już nie było ratunku. Świadomość została wtedy odebrana, okrutna rola w Jej życiu została odegrana. Już nie było widać na Jej twarzy oznak radości, zabrakło wtedy ostrożności. Znajomi gdy Ją mijali to mówili „Ty przytyłaś”, nie miała jak się z tym ukrywać. Co ze sobą ma zrobić nie wiedziała, matka „musisz usunąć to dziecko” doradzała. Nikt się nie przejmował czego chciała Ona sama, przez wszystkich w koło przez tą wpadkę została odrzucana. Nosząc dziecko pod swym sercem mocno już Je pokochała, pozbywać się go wcale nie zamierzała. Nie chciała w ręce obcych ludzi Go oddawać, choć było Jej ciężko nie zamierzała się poddawać. Matka kazała Jej z domu wynieść się, uważała, że to przynosi wstyd rodzinie. Dziewczyna zaczęła pakować swoje rzeczy smutek ukrywając, zamknęła za sobą drzwi łzy z policzka wycierając. Czy nienawiść do matki czuje, czy Jej wybaczyła, tego nie wiadomo, tak samo jak dalej Jej się powiodło. Nikt nie wie co dalej w Jej życiu się działo, czy jakoś się poukładało. Czy ma przy sobie kogoś kto się już nie odwróci plecami, tak jak wcześniej rodzina i znajomi którzy się okazali najgorszymi wrogami.
Czemu jest pełno ludzi smutnych? Czemu powtarza się tak wiele czynów okrutnych? Czemu został tak stworzony cały ten świat? Czemu nikogo nie ma przy Tobie, gdy najbardziej Ci bliskiej duszy brak? Czemu już nikt nie chce walczyć o to co się należy? Dlaczego wiele osób się poddaje i na glebie leży? Czemu to wszystko jest tak bardzo skomplikowane? Czemu życie zamiast płatkami kwiatów jest kolcami usłane? Czemu na te i na wiele innych pytań nie można znaleźć odpowiedzi i wszystko się powtarza, czemu to się zdarza.
Obcy głos radzi mi żebym walczył i zagoił rany, ale stoję w miejscu, nic nie robię, czuję się sparaliżowany. Powiedz mi czy tak czekam na próżno, czy na takie zmiany nie jest już za późno?! Czy kiedyś od tych wspomnień będę uwolniony, czy po to, by cierpieć zostałem stworzony?! Tracę na tą walkę resztę cierpliwości, tak bardzo brakuje normalności. Nie mogę się poddać, muszę walczyć i sam siebie odbudować, żeby już do końca nie zwariować. Wierzę w to, że upadłem, by odbić się od dna, wiara czyni cuda i ten kto tego chce na pewno radę da.
Smutna w kącie siedziała, swój płacz muzyką zagłuszyć próbowała. Niedawno jeszcze na Jej twarzy gościł uśmiech uroczy, teraz łzy zaszkiły Jej piękne oczy. Znaki Jej życia już tylko łzy dają, najbardziej cierpią serca, które najwięcej miłości z siebie dają. Patrząc oczami przed siebie nic nie widziała, tak bardzo się tego bała, że znów zobaczy tych co kochała. A zapomnieć o tym nie da rady, nie pomogą w tym żadne życzliwe porady.