Nasza przyjaźń była tylko złudzeniem, obudziłem się z niej z okropnym przerażeniem. Tak szybko wszystko zabrałaś, wzięłaś dosłownie wszystko w moment co tylko dałaś. Nie pozostawiąc po sobie dosłownie nic, te wszystkie chwile to był tylko jeden wielki pic. Skoro można tak łatwo zakończyć te wszystkie lata jedną wiadomością, po tym wszystko staje się tylko przykrą przeszłością. Bo nie można myśleć o tym pozytywnie, nie po takim sposobie zakończenia, mimo tego życzę Ci powodzenia.
Odeszłaś zostawiając wszystkich,
Rodzinę, swoich bliskich,
Odeszłaś zostawiajac ból, smutek i żal,
Odeszłaś do nieba bram.
Panie Boże dlaczego? -pytam Cię
Dlaczego odchodzą Ci których kochamy?
Ja tego nie pojmuje,
Śmierć wszystko rujnuje.
Ktoś jest a później go nie ma,
Śmierć wszystko zmienia.
Zostawia ból, smutek i żal,
Radość z życia odchodzi w dal,
Nic już nie jest takie samo,
Nic tak samo nie smakuje,
Śmierć wszystkie plany rujnuje,
Wszystko traci sens.
Po życia kres.
Wiersz gościnny: Natalia Radwańska.
Gdzieś, w nieprzytomnych snach,
Chłostany lękiem w grobowej ciszy.
Zagrzebany w gorący słońcem piach.
W ciemność zaklęty w skalnej niszy.
Gdzieś w oddali, płacz swoje dźwięki toczy.
W rozpaczy targając siwych włosów kiść.
Łzy goryczą pieką, wypalając oczy.
Bólem smagane ciało, jak porwany wiatrem liść.
Świecy blask i kształt martwego cienia.
W chłodnym uścisku niemocy.
Kiedy przyszłość nie ma już znaczenia.
A każdy oddech woła pomocy.
To magiczny trans, antidotum ludzkiego cierpienia.
Wiersz gościnny: Adam Konaszewski.
Już tyle czasu z nami nie ma Cię.
Żyjemy, chodzimy, jest nam źle.
Pamiętam jeszcze jak się uśmiechałaś.
Chodziłaś, mówiłaś i ciężko chorowałaś.
Pamiętam Twych włosów gołębi kolor.
I oczy u których łzy w kącie stoją.
Pamiętam jak na mnie rano czekałaś.
I mocno sie ze mną zawsze witałaś.
Pamiętam i przestać już nie potrafię.
Nie schowam swych wspomnień w głebokiej szafie.
Zostaniesz z nami po kres życia.
Bo jesteś w pamięci na zawsze żywa.
Wiersz gościnny: Maciej Przybyś
Nie tęsknie już za Twoimi słowami, wszystko było zbędnymi złudzeniami. Żadne wspomnienie już słodkich dreszczy nie wywołuje, teraz tylko żałuje, że wszystkiego słuchałem, że cienia fałszu w oczach nie ujrzałem. Rzucając za każdym razem same banały, które mnie w Twoje ramiona porywały, pobudzając wszystkie zmysły, nie mów już do mnie, wszystkie marzenia prysły.