Już nie ma Cię, jak zawsze,
Twoje zapewnienie każde,
o tym, że na zawsze para,
ciągle tkwiła w sercu wiara…
No i nie ma jej – czar prysł,
czas na sercu pozostawił kilka rys.
One zostaną, nie wierzę, że nie,
to zbyt mocno zabolało mnie.
Cierpiałam przez Twoje wymysły,
myśli wtedy strasznie gryzły.
Czy odezwać się, czy nie,
niech ten koszmar skończy się!
- Ej, weź już daj spokój!
- Ty ranisz na każdym kroku…
- Nie będzie nas nigdy już!
- I co? Wspomnienia pokryje kurz?
Ile dałabym, żeby Ciebie mieć,
teraz sobie mogę jedynie chcieć.
Strasznie tęsknię, wiesz?
Tyle wylałam przez Ciebie łez.
Gdybym mogła cofnąć czas,
chciałabym razem znowu Nas.
Nie łatwo jest zapomnieć, wiesz?
Przez to wszystko powstał ten wiersz.
Kocham najmocniej cierpienie,
więc Ciebie – moje uzależnienie.
